تربیت بدنی و ورزش از دیدگاه اسلام

تربیت یعنی اینکه انسان ویژگی‌های بالقوه خود را به فعلیت برساند و در نتیجه به منزل غایی خود (بهترین شکل ممکن خود) نزدیک شود. البته انسان این مسیر را با «اختیار» طی می‌کند.

هدف غایی تعلیم و تربیت آن است که انسان از طریق شکوفایی استعدادهای فطری و عقلانی خود کامل شود، مظهر کمالات الهی گردد و به خدا نائل شود. تعریف تربیت‌بدنی و ورزش در اسلام عبارت‌است از تربیت کل ابعاد وجودی انسان از لحاظ جسمانی، فکری، اجتماعی، عاطفی، اخلاقی و ایمانی بر مبنای توانایی و استعداد و با واسطه قرار دادن بدن. به عبارت دیگر تربیت‌بدنی نوعی تربیت است و بخشی از کل تربیت مکتبی است که جسم را واسطه قرار می‌دهد ولی غایت و هدف جسم نیست.

تربیت‌بدنی و تقویت جسم در مکتب اسلام به عنوان یک ارزش قلمداد شده و همواره تحصیل آن با طلب علم، فضایل اخلاقی و جوانمردی قرین شده است. در این رابطه روایات و شواهد فراوانی وجود دارد که می توان به داستان طالوت، قوت روحی و جسمی حضرت محمد (ص) و شجاعت و قدرت امامان (ع) اشاره کرد. همچنین در روایاتی از رسول اکرم (ص) و ائمه هدی علیهم‌السلام محتوی تربیت‌بدنی و ورزش تیراندازی، سوارکاری، شنا، وزنه‌برداری، شترسواری، کشتی و… معرفی شده است. این ورزش‌ها غالباً به خاطر حفظ منابع و مصالح عالیه مملکت، مطابق طرز جنگ آن روز به مسلمین توصیه شده است و منظور از این‌گونه برنامه‌ها، تقویت جسم و تمرین آ‌نها برای تحمل ناهمواریها و مصونیت بخشیدن به کشور اسلامی در مقابل توطئه‌های دشمنان داخلی و خارجی و همچنین بهره‌برداری و تمتع از زندگی است.

به طور کلی فلسفه تربیت بدنی و ورزش از دیدگاه اسلام شامل موارد ذیل است:

۱٫ تربیت‌بدنی و تقویت جسم یک ارزش است.
۲٫ تربیت بدنی و تقویت جسم باید برای دفاع از کیان اسلامی، دفاع از مظلوم و خدمت در راه خدا باشد.
۳٫ تربیت بدنی وسیله‌ای جهت تربیت انسانهاست.
۴٫ تقویت جسم باید به همراه تقویت سایر ابعاد انسان و تهذیب نفس باشد.

دکتر شهرام علم
رئیس انجمن آمادگی جسمانی و ایروبیک

منبع : http://www.isfaf.ir/d.asp?id=3157